SHSRP

[zuuzuushii]

To ja może odniosę się do moich trzech szczurzych przypadków.

Ostatnio dość mocno zrewidowałam swoje poglądy dotyczące kastracji samców. Wydaje mi się, że kastracja jest zbyt pochopnie doradzana.
Szczury krótko żyją, często chorują a każda narkoza jest obciążeniem dla organizmu. W końcu tez są tylko zwierzętami i mają prawo do swoich humorów, mogą mieć swój gorszy dzień i gorszy humor.
Po za tym, o czym się nie mówi chyba zbyt głośno, po kastracji (tak jak miał np. mój Chu-Chu) wcale nie tak rzadko pojawiają się ropnie.
I co za sens jest kastracja samca , który ponad trzy miesiące siedzi sam w dunie ? Dodam, że chłopak się naprawdę sporo nacierpiał. Co dwa, trzy dni wizyta u weterynarza (co wiązało się już dla niego z na prawdę ogromnym stresem - chłopak wydzierał się już na sam widok wetki, tak mu się źle kojarzyła) z nacinaniem, kłuciem, wyciskaniem. (dodatkowa narkoza, żeby oczyścić ropnia z torebką)
Jak w wypadku Chu-Chu kastracja była koniecznością (chociaż gdyby zrobiło się dla niego osobne stado być może obyłoby się bez kastracji) tak w wypadku innych szczurów być może jest zbyt duże ryzyko.

Tak jak było z Ju-onem. Co prawda był dość hardy dla stada, jednak gdybym go nie wykastrowała, to by żył, gdyż przecież w krótkim czasie po pierwszej narkozie nie miałby dwóch kolejnych. Niestety było o jedną narkozę za dużo. Kastrując nigdy nie wiemy, czy w szybkim czasie stan zdrowia nie pogorszy się na tyle, że będzie się potrzebowało tego "jednego zapasu".

Pierwszy raz spotkałam się z dość nachalnym doradzaniem kastracji w wypadku mojego Hotarubiego. Po kryciu stał się troszkę nerwowy, ugryzł Agnieszkę.
Jednak dla mnie (po na prawdę dłuższych przemyśleniach), jego zachowanie było zupełnie usprawiedliwione. Uważam, że miał prawo w panice zareagować tak jak zareagował. To był ewidentnie nasz błąd: włożyłysmy 13tkę szczurów do transporteru, dla wygody (po raz pierwszy i ostatni) postawiłyśmy go w łazience przy myciu. Wyciągałyśmy po kolei pojedynczo każdego członka stada, i nie odkładałyśmy go z powrotem tak, aby Hota widział, że nic się ze szczurami nie dzieje (a przecież większość pewnie wie, jak potrafią się wydzierać podczas mycia)
W tym wypadku szczur, który nie dawno miał krycie, przebywał tydzień w mieszkaniu gdzie były inne samice i w niedługim czasie miał dołączone trzy maleńkie szczurki MIAŁ PRAWO zachować się w sposób agresywny.
Jestem zaskoczona, że sporo osób uważało inaczej, zwłaszcza hodowcy i osoby zajmujące się dłuższy czas szczurami.
Drugi raz lekko dziabnął mnie przez pomyłkę, ganiając innego szczura. Gdy zauważył, co zrobił od razu się speszył i widać było, że to była pomyłka, z której nie jest dumny.
Od tamtej pory Hota zachowuje się rewelacyjnie.
Bywa nerwowy ale w sposób dla mnie śmieszny i uroczy. Gdy coś go wyprowadzi z równowagi głośno oddycha i daje znać o swoim nastawieniu. To jest szczur, który przychodzi do nas i pokazuje "mamusiu, oni są niedobrzy, denerwują mnie! Pogłaszcz, ściśnij mnie "
Zrobił się z niego miziak i nie mamy żadnych problemów z jego charakterem.
Gdybym słuchała rad wszystkich, to bym go już dawno wykastrowała, bo w oczach innych to jest zły, nerwowy szczur. I żyłby z tą łatką do końca, a kastracja byłaby uważana za jedyną dobrą rzecz jaka mu się przytrafiła. Ja z tą opinią się zupełnie nie zgadzam.

Jeśli chodzi o Mojego Chu to faktycznie jest poprawa. Jednak czy trzy miesiące separacji jest tego warte?
Jeśli chodzi o tolerowanie agresji- nie zdecydowałam się na kastrację czy tez eutanazję na samym początku.
Najpierw było pogorszenie jego nastroju, szczur zaczął się izolować. Potem przyszła terytorialność, zaczął fukać i bronić terenu podczas sprzątania narożnych kuwet. Następnie już poddany głębszej obserwacji przeszedł do delikatnego dziabania. Na wybiegach zaczął się puszyć i nachalnie włazić na kolana, chciał nas dominować - to już przeważyło.
Było wiadomo, że będzie kastrowany, jednak przed kastracją zdążył jeszcze bardzo mocno ugryźć Agnieszkę podczas karmienia chłopaków jabłkiem.
Bardzo dużo poleciało krwi ponieważ CHU jej tego palca rozszarpał.
Aga owszem, doznała szoku, ja musiałam zając się szczurem, włożyć go do transporterka. Ale żadnej z nas nie przyszło do głowy, żeby zrobić mu krzywdę pod wpływem emocji (a dostałam parę takich "dobrych rad") pomimo, że podłoga była cała zakrwawiona.

I tak jak przypadek CHU był dla mnie zachowaniem agresywnym kwalifikującym do kastracji tak, np. Hota nie zaliczał się do niego w ogóle.


Do pytań dotyczących agresji skłoniły mnie wypowiedzi np. L

[Nakasha]

zuuzuushii, takie zachowania samic również mi się nie podobają - ale moje samice dawały więcej "lżejszych" sygnałów niezadowolenia i dominacji, a samce szybciej przechodziły do gryzienia. Nie wiem, czy to reguła, tak było u mnie.

Co do szczurów takich jak Hota - owszem, jakiś czas po kryciu mają prawo mieć humory. Ale jeśli przekracza to pewną granicę, to stają się niebezpieczne dla innych szczurów i ludzi. Może być tak, że hormony takim samcom opadną i będzie ok, ale może też być bardzo nie ok. Szczur w takim stanie jest nieprzewidywalny. Dlatego często doradzam w takich sytuacjach kastrację.

[emileczka]

zuuzuushii, bardzo się cieszę,że znasz swoje stado i je obserwujesz dzięki temu nie wykastrowałaś Hoty.

Nasze dziewczyny, owszem potrafia obca osobę dziabnąć jak ta pcha do nich palce, albo usta, ale kiedyś tak nie było, zmnienilo się wszystko, gdy przez nasz dom przeszlo mnóstwo zapachów i ludzi, dziewczyny, chcą za wszelką cenę bronić swojego terytorium którym jest klatka. Nas nie gryzą to najważniejsze, a w przypadku gdy są na wybiegu i jest ktoś obcy to nie gryzą. Raz Igła gryzła Monikę jak ta się z nią drażniła, ale nie do krwi.

[Oli]

[zuuzuushii]

[Nakasha]

zuuzuushii, ja kastrowałam sporo samców i ropnie nie są regułą, szczególnie, jeśli daje się szczurom po zbiegu antybiotyk przez 7 dni.

A moje samice nie gryzą przez pręty, można im wsadzać paluchy.

[zuuzuushii]

Nakasha, Tak? tylko, że ja teraz od weterynarzy słyszę co innego.
Nagle okazuje się, że "tak, ropnie się zdarzają, często, tak , to norma "

Nagle też słyszę od osób, które kastrowały szczury, że to normalne. (Wiadomo, że nie u każdego) ale przynajmniej u paru się zdarzył chociaż jeden.

Nie chcę, aby zabrzmiało to tak, iż jestem rozgoryczona po ostatnich wypadkach. Po prostu bardzo zdziwiło mnie, iż ropnie zostały w temacie kastracji właściwie pominięte. A ja dowiedziałam się o tym dopiero po kastracji.

Ale to jest temat o agresji, o powikłaniach chciałam wspomnieć jedynie po to, aby uczulić innych na możliwe powikłania, które mogą się skoczyć gorzej niż przymusowym aresztem.
Po prostu denerwuje mnie szastanie kastracją jako lekiem na całe zło. Czasami mam wrażenie, że doradza się to nawet wtedy, gdy facet się zacznie ocierać czy znaczyć za mocno teren O_O Chcesz mieć miziaka z ładną sierścią? Kastruj!
Na wziewnej wszystko można, bo przecież narkoza to jedyne ryzyko

[wuwuna]

zuuzuushii, to nie jest reguła, ja miałam 10 kastrowanych szczurów i ani jeden nie miał powikłań w postaci ropni czy innych. Najczęściej chyba powodem jest albo słaba higiena przy zabiegu, albo złe szwy, czy indywidualna reakcja organizmu.

Kastracje się doradza, bo czasem właściciel po prostu sobie nie radzi z danym przypadkiem, mimo iż on może i nie jest jakiś poważny.
Ale szczur ma być przede wszystkim pociechą dla właściciela, a nie obarczeniem, którego się boi.

Ja brałam w pewnym momencie wręcz agresywne szczury do socjalizacji, takie które gryzły były lękliwe, przerażone i dominujące wszystko i dookoła.
A powiem tyle da się z takim szczurem żyć, ale kiedy takich trudnych szczurów nagle robi się kilka nie ma już stada, a kilka albo i więcej.

Ale w nawiązaniu do tematu, agresja dotycząca dzieci nie powinna mieć miejsca i dla mnie taki szczur już jest 'spalony'.

[zuuzuushii]

[wuwuna]

[AngelsDream]

Pozwolę sobie odnieść się do pobocznego wątku w tym temacie, czyli kastracji oraz także powikłań z zabiegiem związanych.

Z moich samców wykastrowane zostały:
z powodu zachowania: Orbith, Cid
z powodów zdrowotnych: Grotti i Ghost, samce odmiany LH

Grotti faktycznie nie przeżył zabiegu, jego organizm źle metabolizował narkozę, stłuszczona wątroba nie podołała, jednak pozostałe ogony wygoiły się bez problemu. Być może znaczenie miał podawany antybiotyk oraz duża dbałość o warunki, w jakich panowie się goili. Cid był chorowity, mimo to po kastracji nie miał żadnych problemów. Ghost, jako LH, miał pełne prawo goić się gorzej, nic takiego się nie stało. Natomiast, faktycznie, kastracja jest czasem doradzana trochę na wyrost. Nie można jednak zignorować tego, że wykastrowane samce zazwyczaj żyją po prostu spokojniej, mniej biorą do siebie, mniej się przejmują tym wszystkim, co pełnoprawne samce może niepokoić. Ten psychiczny luz okazuje się czasem zbawienny dla zdrowia, nie tylko dla palców właścicieli czy pozostałych ogonów.

[quagmire]

zuuzuushii, ja na 6 kastracji miałam w jednym, pierwszym przypadku ropnia.
Zdarzały mi się też ropnie podziabowe - większe lub mniejsze.

Czy Chu-chu nic niezwykłego nie wyszło na wymazie, bo nie pamiętam?

Chciałam się odnieść jeszcze do tego:

[zuuzuushii]

[quagmire]

zuuzuushii, ale ja nie bronię kastracji - wręcz przeciwnie. Podałam po prostu przykłady sytuacji, w jakich ja się zdecydowałam na kastrację. W sumie żaden z nich (może z wyjątkiem Dedo), nie został wykastrowany ze względu na agresję.

Dedo miał właśnie ropnia, ponieważ dostał uczulenia na nić.
Kiff Pyl bujał się z ropniami po kastracji przez dobre kilka miesięcy, też dlatego, że jest skłonny do uczuleń. I wcale nie uważam, że ropnie są normalne. Zdarzają się bez naszego wpływu - w sensie higiena i dobre warunki - ale podnoszą też znacznie koszty kastracji. Czasami nawet kilkukrotnie. Nie licząc czasu odizolowania szczura od stada i ewentualnych jego problemów z przyłączeniem w przyszłości.

[Nakasha]

zuuzuushii, samce po kastracji mogą mieć ropnie. Od nici, od zakażenia, od czegokolwiek. Mogą być ropnie wewnątrz ciała, mogą być w mosznie. Rozumiem, że jesteś rozgoryczona, ale jeśli piszesz tak ogólnie, to ciężko się do tego odnieść. Dla mnie te ropnie są oczywiste i wiele razy czytałam o tym na forum i sama o tym pisałam. Ale o takich sprawach powinien informować przede wszystkim weterynarz. I zawsze trzeba się dopytywać, bo przecież nikt nie wie, czego Ty nie wiesz i co jeszcze warto Ci powiedzieć.

Niedawno Bel pisała do mnie SMSy z pytaniami o opiekę nad Velvetem i Perkiem po zabiegach i w pewnym momencie zdziwiłam się, że nie wie pewnych podstawowych rzeczy. Nie przyszłoby mi do głowy, że ktoś, kto operował tyle szczurów, może akurat tego nie wiedzieć. I tak pewnie często jest - zakładamy, że wiemy o czym myśli ta druga osoba i potem są nieporozumienia.

Co do opieki nad samcami, to każdy ma na ten temat swój pogląd. Dla mnie nawet puszczenie się i ocieranie są niedopuszczalne i często proponuję kastrację. To nie jest jedyne wyjście, czy prawda absolutna, każdy może wybrać inną metodę. Ale uważam, że szczur z nadmiarem testosteronu się męczy i nie ma sensu tego ciągnąć.

Kastrowałam 25 moich samców, z czego ropnie pokastracyjne miały 4, nie przeżyły kastracji 2...