SHSRP

[AngelsDream]

Wydaje mi się, że to najlepszy temat do tego, co chcę napisać, ale oczywiście Moderacja może poprzesuwać posty, jeśli rozwinie się dyskusja.

W świetle ostatnich komentarzy (zwłaszcza Oli) do miotów J i L HF zaczęłam się zastanawiać nad kwestią, ile pogryzień - głównie tych u kogoś w odwiedzinach, na wystawach, czyli generalnie przez cudze szczury, a nie nasze własne - wynika ze zwykłego spoufalania się z cudzym zwierzęciem, nieodczytywania jego znaków lub wręcz ich złej interpretacji. Ja do cudzych ogonów mam ogromny dystans, paradoksalnie dużo większy niż do psów i nie pamiętam, by jakikolwiek szczur próbował mnie ugryźć. Często te, które miały problem z 'obcymi', do mnie się lepiły, powodując lekkie zdziwienie. Nie mam w zwyczaju międlić cudzych szczurów, zwłaszcza samców, podkulam stopy pod siebie, ponieważ mam ogromne łaskotki i podskubywanie mnie bardzo boli, etc. Zwyczajne zasady BHP plus leciutka paranoja, która nawet nie wiem, z czego dokładnie wynika.

Dlaczego w nowym temacie? Otóż agresywny może stać się każdy szczur w każdej linii. Wszystko jest sprawą bardzo delikatną i nieprzewidywalną. Jestem ciekawa, jak często po dwóch fajnych, łagodnych szczurach pojawiały się mioty z problemami? Rzadko? Często? Czym dokładnie jest agresja? I kiedy jest uzasadniona? Już w samym temacie psów trudno wyodrębnić sztywne ramy, gdyż jedni specjaliści wskazują zwierzę jako takie do uśpienia, inni je 'naprawiają' i sprawiają, że może żyć między ludźmi.

Czasem okazuje się, że chodziło o ogół ludzi, czasem tylko o szczury, innym razem o konkretne warunki. Rozumiem doskonale wątpliwości wszystkich osób, jeśli chodzi o mioty po szczurach z wyskokami, ale wiem też, że odrzucanie każdego takiego osobnika skończy się tak, że za jakiś czas będzie mnóstwo szczurów tak blisko ze sobą spokrewnionych, że nie będzie czego rozmnażać i tym samym nie będzie jak pielęgnować lepszego zdrowia, charakteru i standardów. Obecnie jest problem z fuzzami, z niektórymi odmianami kolorystycznymi również.

Nie twierdzę, że dorzucanie do puli szczurów skrajnych, czyli kompletnie nieprzewidywalnych, nieczytelnych i zwyczajnie niebezpiecznych ponad miarę (każde zwierzę jest potencjalnie groźne, jeśli ma zęby na swoim miejscu i twierdzenie, że nigdy nie ugryzie uważam za lekko śmieszne, z wielu powodów) jest świetnym pomysłem, bo nie jest. I z tym każdy się zgodzi.

Za miotem L, co do którego sama mam wątpliwości, z powodu których ankietę wypełniłam, jednak jej nie wysłałam, przemawiają konkretne argumenty i stos zebranych informacji. Miot J z kolei jest potrzebny, by mądrze zabezpieczyć linię, na której hodowcy zależy. Rozumiem, że Saurac może budzić niechęć, ale... Jest prosta metoda - śledzić mioty i nie wybierać tych, w których rodowodach pojawiają się szczury, co do których mamy jakiekolwiek wątpliwości.

Daleka jestem od oddawania hodowcom monopolu na jedyną, słuszną wiedzę i sądzę, że wiele spraw powinno być omawianych publicznie, żeby nie powstawał zaczyn do afer i aferek. Jednak ślepe i cokolwiek trochę nieprzemyślane, patrząc na treść niektórych postów, walki z obu stron wyglądają jak przepychanka o to, co i tak jest już zaplanowane i zatwierdzone. Innymi słowy: znów robienie zamieszania po to, by powstało zamieszanie. Ile jest w tym faktycznej troski o szczury, trudno stwierdzić.

Miałam w swoim życiu już naprawdę różne szczury i doskonale wiem, jak burzy porządek choćby jeden, co do którego nie ma pewności, jak się zachowa. Miałam Oriona, który w wielu domach zostałby wykastrowany. Miałam Cida, którego agresja wynikała z choroby, potem był to najcudowniejszy szczur pod słońcem, a tak łatwo byłoby go skreślić... Miałam Orbitha, który nie uważał się za szczura, ale ludzi kochał całym sercem.

Piszę tu, publicznie, bo nie gustuję w wypowiadaniu swojego zdania w kącie, żeby w sumie nikt nie widział, ale każdy wiedział.

[Viss]

[AngelsDream]

Viss, właśnie na taką odpowiedź liczyłam, nie ukrywam. Rzetelną, opartą na faktycznej wiedzy i doświadczeniu. Ja jestem - co wiadomo - osobą, która bardzo się przejmuje, długo przeżywa, bywam przesadnie ostrożna i wręcz zbyt często polegam na empatii. Psy i koty są dla mnie dużo bardziej czytelne niż szczury, których język - chyba ze względu na rozmiar i ilość niesłyszalnych dźwięków - bywa łatwy do przeoczenia. W każdym razie, ja zawsze ostrzegam, że to, co ja robię ze swoimi szczurami, nie zawsze jest osiągalne dla kogokolwiek innego. Nawet Michał, który z racji pracy dużo rzadziej bywa w domu, często jest zmęczony, bywa traktowany przez Andaja i Perkuna z lekkim marginesem, a one naprawdę kochają człowieka samego w sobie i na razie w tym względzie nic się nie zmienia. Chodzi właśnie o to, by rozróżnić zwierzę agresywne od takiego, które zachowało się agresywnie. Inną rzeczą jest, że z wielu miotów się rezygnuje z różnych powodów i nikt nie robi z tego sensacji. Miot R RT faktycznie jest miotem, który zaskakuje do dziś, jednak w praktyce nie istnieją mechanizmy ani normy pozwalające takich przypadków uniknąć. Hodowca zrobił wszystko dobrze, genetyka dołożyła swoje. I o to chodzi. Jak pisałam w temacie miotu J, ja ufam gratis. Mieszkałam z nią już dostatecznie dużo czasu, żeby ją poznać jako człowieka w stopniu pozwalającym mi mieć pewność, że wie, co robi i przemyślała wszystko. Nie ukrywam, że wielokrotnie pytałam o Sauraca, przemyślałam sobie wszystko i podjęłam decyzję. Inna rzecz, że na pewne sprawy patrzy się inaczej, kiedy stadko ma być małe i wie się, że dla każdego ogona starczy czasu na pracę i naukę. Przecież Andaj skubał stopy, już tego nie robi. Perkun miał problem, żeby usiedzieć na miejscu, powoli rozumie, że nie każde przytrzymanie oznacza zastrzyk albo grzebanie w uchu. Geny i dziedziczenie to tylko jakaś część składowa tego, jaki będzie nasz pupil. W dalszej kolejności przecież są warunki, wychowanie i nauka. Zawsze jeszcze pozostaje kastracja, choć uważam ją za przecenianą w wielu sytuacjach. Sama jednak jej nigdy nie wykluczam. To któryś z kolejnych kroków, który ewentualnie można zrobić.

[Viss]

[Oli]

Zachowanie szczura pod wpływem chwili, czynników zewnętrznych ma istotny wpływ owszem, ale należy rozpatrywać według mnie ten aspekt szerzej, nie jednostkowo, by móc ocenić czy faktycznie ugryzienie jest usprawiedliwione. Przytoczony przez Viss przykład Fraglesa jest ewidentnym błędem człowieka, zwłaszcza jeśli szczur się puszył, poza tym to alfa, a taki ma prawo bronić swojego terytorium. Z drugiej strony Saurac - ile samców na wystawach gryzie? Sytuacja na pewno stresująca, ale czy ugryzł tylko na wystawie, tylko jedną osobę? No i tak jak napisałam - patrząc szerzej dziesiątki (a właściwie już setki) szczurów, nie tylko rodowodowych co należy podkreślić, ulega temu samemu stresowi i nie gryzie. Wiem, że można mieć różną wytrzymałość na stres i bodźce, ale skoro ten osobnik wykazał słabość, czy należy ryzykować przekazanie tej słabości? Jeśli chodzi o moje stado i ugryzienia w nim to jestem dość restrykcyjna. Nie kastruję szczura, który mnie raz ugryzł (obce osoby ugryzła Fruzia - Viss i podobno jeszcze jakiś szczur - również Viss, czego akurat nie pamiętam, czyli powiedzmy 2 szczury na 40 które miałam/mam), ale miałam już kilka osobników, które mi poszatkowały palce i inne szczury. Dla mnie samiec, który gryzie (nie ugryzł raz a gryzie) kwalifikuje się jak najbardziej do kastracji. Pracę, długie łączenie, wyciszanie uważam ze męczenie zwierzaka, gdyż samemu szczurowi ciągłe napięcie, nerwy i stres szkodzą, a ten konkretny gatunek żyje na tyle krótko, że miesiące dla niego to zupełnie co innego niż miesiące dla psa czy człowieka. Może jest to pójście na łatwiznę, ale dobrze jest się zastanowić na łatwiznę dla kogo - czy przypadkiem też nie dla samego szczura i jego towarzyszy. Choroby w liniach, zwłaszcza dziedziczne eliminuje się, przynajmniej są takie starania, a o behawiorze według mnie się zapomina, trochę się go bagatelizuje.

[Oli]

Viss, wybacz, zapominam, że tu nie scala postów

[Viss]

[Agnieszka]

Miałam do tej pory zaledwie dziesięć szczurów, zostałam dotkliwie ugryziona/pogryziona przez trzy szczury, w jednym przypadku było to spowodowane codziennymi bolesnym czyszczeniem ropnia i nie zaliczam tego nawet do agresywnego zachowania, bo nastąpiło to dopiero w momencie gdy szczur się poddał i miał dość, a po każdym ugryzieniu mnie przepraszał liżąc, w drugim przypadku był to Dino HF, który z powodu burzy hormonów rzucał się na rękę, po kastracji mu przeszło, a trzecim szczurem jest samica z agresywnego szczepu laboratoryjnego.
Są różne sytuacje i czynniki które powodują agresję uważam, że bardzo silny stres i strach ją usprawiedliwiają, bo zwierzęta działają instynktownie i myślą o swoim bezpieczeństwie, ale każdy szczur ma inne granice i podczas gdy inne siedzą grzecznie na wystawie, są wyluzowany inny jest przerażony, co też świadczy o problemie danego osobnika. Patrząc na przypadek Sauraca trzeba wziąć też pod uwagę to, że był on bez swojej właścicielki co mogło wywołać dodatkowy stres.
Goofy do momentu w którym zabił zachowywał się idealnie, był najbardziej przyjaznym i obliczalnym szczurem jakiego miałam, również w stosunku do innych osobników. Nie miał najmniejszych objawów burzy hormonów, a miał już dziewięć miesięcy. Gdy jego kolega z klatki był chory on przy nim leżał, przynosił mu jedzenie i dbał o niego, nikt by nie powiedział, że zabije za trzy miesiące. Zagryzł malutkiego szczurka na neutralnym gruncie, nie dając żadnego widocznego dla człowieka znaku. W dalszym ciągu mieszkał z innym szczurem w klatce, bo w stosunku do niego nie wykazywał agresji, ale po tygodniu zaczął się na niego rzucać w klatce. Po kastracji mu nie przeszło, a dodatkowo coraz dziwniej się zachowywał, czasem wyglądał jakby miał depresję, a czasem był bardzo radosny. Zaczął łapać za palce, ale nigdy nie zacisnął zębów, nie przeciął mi nawet naskórka, nie wiem dlaczego, ale mogła się do tego przyczynić dobra początkowa socjalizacja i dobry kontakt ze mną, lecz wiem, że to "tylko" zwierze i nie można uczłowieczać jego zachowań. Goofy okaleczał się wygryzając łapki, robiąc dziurę w brzuchu i czasem niechcący rzucając się po klatce. Nie pomogły mu leki uspakajające dla zwierząt(kalm aid) za to zadziałała fluoksetyna i spowodowała całkowite wyciszenie. Niestety u szczurów nie da się dokładnie zbadać podłoża ich agresji min. dlatego, że są za małe i nie można nawet wykluczyć guzów mózgu.
Po samicy z laboratorium widzę, że niektóre zachowania agresywne da się w niektórych przypadkach wyeliminować i wyćwiczyć odpowiednie reakcje, ale potrzeba do tego dużo czasu, wysiłku i poświęcenia rąk, które w tej chwili są w bliznach w kształcie szczurzych ząbków.
Uważam, że zdrowie powinno być na pierwszym miejscu, a behawior na drugim tuż za nim. Zdrowia nie da cię polepszyć, a zachowania da się nierzadko wyeliminować poprzez odpowiednie dobieranie szczurów. Wolałabym mieć lekko strachliwego szczura, który żyje trzy lata, niż miziastego aniołka żyjącego o rok krócej. Uważam, że czasem warto ryzykować rozmnażając linię która ma drobne problemy behawioralne, ale rewelacyjne zdrowie.

[AngelsDream]

[Viss]

[Oli]

[AngelsDream]

Pomysł został przemyślany, omówiony i zrezygnowałam. Głównie ze względu na Perkuna, ale też dla mojego spokoju psychicznego. Uściślę, Perkun nie bywa agresywny. Stres pogarsza jego stan, głowa momentalnie mu leci, trzeba umieć ocenić, czy i w jakim momencie wkroczyć z konkretną pomocą. Trzeba wiedzieć, jak go przytrzymać i całą resztę. Nie negowałam tego od razu, gdyż wiem, że wystawy są ważne dla Andaja, a na razie nie ma możliwości, by bezpiecznie dla Pioruniastego braci rozdzielić. Nad tym też dumałam, ale póki stadko się nie powiększy, mam związane łapki. Do ostatecznej decyzji potrzebowałam przegadania sprawy nie tylko z bel, której za propozycję jestem wdzięczna, ale przede wszystkim z gratis, bo mi wystawy generalnie powiewają na wietrze. [Nie jestem przeciwna, mogę się w to bawić, ale nie rzucę wszystkiego i nie postawię sytuacji na ostrzu noża].

Sama zmiana do regulaminu wydaje się zasadna, choćby ze względu na to, co sama pisałam. Tym bardziej, że wystawa zawsze oznacza choćby minimalny stres i sprzyja dziwnym sytuacjom.

Oli, być może mój osąd zmienia posiadanie bardzo trudnego psa. Trudnego w sensie zostawania, stosunku do świata i części potrzeb, po nim część rzeczy wydaje się bardzo banalna i prosta do zaakceptowania. I w tym rzecz, dla jednej osoby agresją jest to, że szczur czasami odepchnie łapami głaszczącą go dłoń, a inna osoba za agresję uzna dopiero ugryzienia do krwi. Czasem naprawdę trudno rozgraniczyć.

[Oli]

[Azi]

Chciałabym się tu wypowiedzieć na temat agresywnych zachowań samców względem mnie.

Myślę, ze kluczowym powodem jest tu moje nastawienie. Jako sędzia, w dodatku często wystawca samic, na wystawach oceniam samce. Nie mam żadnych problemów z ich miętoszeniem, wyginaniem na wszystkie boki. Jestem sędzią, jestem na swoim stanowisku, nic mi nie straszne. Nigdy żaden szczur mnie nie zahaczył...

A jak przyjeżdżają do mnie samce na krycie... To się ich zwyczajnie boję. Wszystkiemu winien Herbatnik, który mnie udziabał jak na krycie przyjechał. Teraz mam coś na zasadzie traumy. Czuję respekt, wręcz się boję. Samce czują moje nastawienie i nawet najłagodniejsza ciapa (Colin agaci) się do mnie puszył, o pozostałych nie wspominając. Nie wiem i nie mam pojęcia jak one to wyczuwają, ale wyczuwają.

A najgorsze jest to, że na wystawie tego samego samca mogę tulać i wywracać na wszystkie strony i nawet oczek nie zwęży na mnie

[Nakasha]

Ja miałam u siebie mnóstwo szczurów (81), tylko kilka miało problemy behawioralne. Zazwyczaj, w przypadku moich szczurów, udawało mi się na tyle je oswoić, wyciszyć (kastracja zawsze pomagała), że nie sprawiały problemów.

Ale z samcami przyjeżdżającymi na krycie bywało różnie. Większość po kontakcie z samicą się puszyła, dostawała łupieżu testosteronowego, niektóre próbowały gryźć, paru się to udało. To są wyjątkowe sytuacje, silnego pobudzenia i pewne zachowania agresywne są normalne, szczególnie gdy później mijają. Nie boję się agresji zwierząt, więc nie sądzą aby wyczuwały u mnie strach.

Na wystawach całkiem sporo szczurów wcale nie jest tak wyluzowanych. Lubię łazić po wystawcach i miętolić wszystkie szczury. Jedne pozwalają mi włożyć rękę do duny, wyjąc je i miętosić, inne się puszą. Zazwyczaj gdy opiekun je sam wyjmuje, to na zewnątrz jest już ok. Ale gdybym nadal się upierała brać je sama, to nie wiem ile razy zostałabym pogryziona. Nawet niektóre moje samice na wystawie są poddenerwowane.

Jasne, są i takie szczury, którym wszystko zwisa, ale wystawa to jest wyjątkowo stresująca sytuacja. Jeśli dodatkowo ktoś nie umie odczytać sygnałów ostrzegawczych, lub za szybko próbuje złapać zwierzę, ono może się bronić...

Szczury wyjątkowo drażliwe i mające tendencje do gryzienia nigdy nie powinny być brane na wystawę. Szczury, które na wystawie ugryzły, powinny być dyskwalifikowane. Ale to, że szczur na wystawie ugryzł obcego człowieka, który go trzymał, moim zdaniem nie znaczy, że ten szczur jest agresywny i absolutnie, nigdy, z żadną samicą nie może być rozmnożony....