SHSRP

Agnieszka · Wysłany: 2011-04-20, 16:20

Mówiąc o strachliwości nie miałam na myśli oczywiście szczura, który boi się wszystkiego i w swoim strachu jest nieobliczalny.
Agresja jest dla mnie nie do przyjęcia, a przez Goofisia panicznie boję się łączeń i ostatnie trwało ponad miesiąc.

Nie mam na myśli jednorazowych wybryków, bo to ma prawo się zdarzyć w niesprzyjających warunkach.
Sądzę, że w wyeliminowaniu agresji mogłoby pomóc rozmnażanie starszych samców, bo w wieku siedmiu miesięcy nic o nim nie wiemy tak jak i o całym miocie, w tym wieku szczury często dopiero wchodzą w okres burzy hormonów i nie wiemy jak to się potoczy.
edyta/
http://shsr.szczury.biz/v...p?t=122&start=0 tu jest temat o blue, niestety nie we wszystkich przypadkach jest podane czy to am.blue czy russian, ale zdecydowanie częściej przewijały się tam americany.

wuwuna · Dołączyła: 15 Kwi 2008 Posty: 2542 Skąd: warszawa

Oli · Dołączyła: 16 Kwi 2008 Posty: 469 Skąd: Warszawa

madzook · Dołączyła: 01 Paź 2009 Posty: 144 Skąd: Opole/Zabrze

Sęk w tym, że technicznie Ł. nie zarobił dziaba "na wystawie". Saurac ugryzł obcego człowieka w obcym domu. Dlatego podkreślałam podobieństwo sytuacji do samca przyjeżdżającego do obcego domu na krycie.

AngelsDream · Wysłany: 2011-04-20, 21:27

madzook, a z ciekawości - jak później Saurac na Was reagował? Mogłabyś opisać szerzej, jak Ty to widzisz?

Ja swoje zdanie mam i na razie nie widzę wskazań, żeby je zmieniać. Zwłaszcza, że wobec mnie ten szczur był bardzo czytelny, dla Michała wręcz przyjazny, a do Baaja więcej niż tolerancyjny, chociaż na spoufalanie sobie nie pozwolił.

Wiem, że bywało tak, iż domowe baranki czasami zmieniały się w potworki, potem to mijało. Podkreślam także uparcie wagę ilości szczurów w danym domu oraz wkład człowieka w wychowanie szczura. Geny są ważne, ale zazwyczaj nie determinują wszystkiego i na zawsze.

Viss · Wysłany: 2011-04-21, 08:36

AngelsDream · Wysłany: 2011-04-21, 09:15

wuwuna · Dołączyła: 15 Kwi 2008 Posty: 2542 Skąd: warszawa

Może nie napisałam jasno. Nie chodziło mi konkretnie o agresję u konkretnego szczura zawsze i wszędzie. A o tendencje gryzienia ( i innych b. negatywnych zachowań)

Że większość szczurów potrafi ugryźć, rzucać się na place bo tak (samców).

A przypadków takich miałam co najmniej 10, więc obserwacja i praca nad nimi trwała długo a obserwacje były wnikliwe.

Ja wiem, że większość osób bierze młode zwierzaki, dzieciaki i je sobie wychowuje, i pewnie nawet nie mają pojęcia, że gryzienie/nadmierna dominacja problem jest.

Może nie umiałam wytłumaczyć, już byłam zmęczona... :roll:

Czekałam z wieloma przypadkami wiele miesięcy. A efekt był taki, że tylko stado coraz bardziej przejmowało agresywne zachowanie i było osobniczo albo bardziej przestraszone, albo przejmowało działanie siłowe i gryzienie...

sachma · Wysłany: 2011-04-21, 11:14

Ja nie mam nic przeciwko temu żeby moje samce się puszyły, nie mam też nic przeciw jeśli samice łapią mnie zębami i wyprowadzają z klatki, nie mam nic przeciwko kiedy pies na mnie warczy - to jeden ze sposobów komunikacji, to zwierzęta, istoty myślące, mające odrębne charaktery, swoje upodobania itd - mają prawo do gorszego dnia, mają prawo się zdenerwować, być rozdrażnionym i mają prawo okazywać swoją niechęć - my powinniśmy to szanować - większość dziabnięć jest spowodowanym właśnie brakiem szacunku - bo szczur MUSI kochać wszystkich, szczur MUSI zawsze mieć ochotę na przytulanie i miętoszenie, szczur ZAWSZE MUSI BYĆ kompletnie poddany - a co jeśli szczur przed chwilą pokłócił się z członkiem swojego stada i chce mieć święty spokój a jakiś natręt nie czyta jego zachowania tylko bezczelnie bierze go na łapy? to szczur ma prawo się bronic!

wydaje mi się że wiele osób powinno jednak przejść się do sklepu z zabawkami i kupić sobie pluszaki, a nie uważać że zwierzę na tyle inteligentne i z tak skomplikowaną hierarchią społeczną oraz rozbudowaną komunikacją, powinno się zachowywać jak szmaciana lalka i zawsze być obojętnym na wszystko.

wydaje mi się że zwiększona liczba agresywnych zachowań nie ma związku ze szczurami, ale z coraz mniejszym szacunkiem szczuromaniaków do szczurzego indywidualizmu.

AngelsDream · Wysłany: 2011-04-21, 11:17

wuwuna, ale uważasz, że zachowania tych szczurów to tylko kwestia genów? I tylko rozmnażaniem można tutaj coś zmienić? Na pewno w części przypadków, ale czy w każdym?

To, czego bardzo bym nie chciała, to rezygnowanie z niektórych szczurów na wyrost, bez przeanalizowania całości sytuacji.

Ja np. wiem, że za wszelką cenę będę unikać brania szczurów starszych niż dwu- trzymiesięczne. Kwestia łączenia, przejmowania zachowań, równowagi w stadzie jest dla mnie zbyt istotna. Malce zazwyczaj oznaczają po prostu mniejsze problemy.

Nie powiem, żebym częściowo się z sachmą nie zgadzała. Niestety. Podobne mechnizmy obserwuje na psich forach. Psu nie wolno się czasem krzywo spojrzeć, kiedy już podnosi się larum, że to morderca i potwór. Nie wiem, może źle rozumiem sytuacje opisaną przez wuwunę, ale jedno mnie zastanawia nieodparcie: jeśli ma się problemy ze szczurami, ze stadem, z ich dogadywaniem się, co zazwyczaj ma miejsce przy większych stadach, choć to nie sztywna reguła, z jakiego powodu następuje decyzja o kolejnym osobniku?

wuwuna · Dołączyła: 15 Kwi 2008 Posty: 2542 Skąd: warszawa

AngelsDream, agresja nie zawsze jest spowodowana genami to na pewno.

Ale trzeba pamiętać, że jak rodzice są agresywni/nadpobudliwi/dominujący to niewiele trzeba by ich dzieci(nie wszystkie, po prostu pojedyńcze przypadki )takie zachowania przejawiały. A z czasem się rozwijały głębiej.

Po prostu wielkie hodowle, molochy nie stawiają na charakter, a odmiany no ew. zdrowie więc takie cechy jak nadmierna dominacja, panikarstwo, wręcz dzikość, agresja lekka są pomijane a czasem niezauważane myślę. A potem człowiek, którzy bierze takie zwierzę ma problem. Bo szczur gryzie, jest dominujący, napastliwy i wykazuje wiele negatywnych cech, a wiele z nich nie jest tylko z braku/słabego socjalu, ale też z genów