SHSRP

[quagmire]

Oli, ale chyba nie możemy mówić o tym w oderwaniu od konkretnych przypadków.
Mi jedynie Saurac przychodzi do głowy, bo jeśli chodzi o Gerarda to on sam nie był nigdy agresywny czy niepewny - dwóch z jego braci było takich.

Ja z moich rodowodowych chłopaków, których mam w tej chwili, nie rozmnożyłabym tylko Hirka (chodzi mi o charakter wyłącznie), bo był niefajny w swoim czasie - kastracja pomogła.
Jumi, Vigo, Ildefons, Indi, Jazz, Kleo (no, może tego wyłaczę, bo to piskacz jest), Zeze i Remi są w porządku. Ale nie każdy z nich był w naprawdę stresującej sytuacji, która mogłaby go sprowokować do agresji. Ba, chyba żaden z nich nie był. Jedyne, co mi przychodzi do głowy, to wystawa, bo wtedy niektóre osobniki wysiadają. Krew pobieram raczej na wziewce, bo nie cierpię tego.

W regulaminie hodowli zarówno w przypadku samic jak i samców jest punkt "nie jest agresywna/agresywny". To nie jest martwy punkt. Nikt nie rozmnaża szczura, który jest agresywny - to jest właśnie ten zakaz.

Dla mnie szczur, który w sytuacji stresowej, może zachować się agresywnie jest szczurem przewidywalnym.

A samego Sauraca będę bronić - pamiętaj, że mam jego dwóch synków - jak któryś z nich zacznie się zachowywać źle, to na pewno o tym napiszę, obiecałam. Ba, jak będę miała okazję, to zabiorę ich na wystawę, zobaczymy, czy zachowają się jak tata.

[Oli]

[quagmire]

Oli, nie do końca o to chodzi.
Ja nie szukam wymówek, w przypadku Sauraca też byłam pierwotnie przeciwna. Co mnie przekonało do zmiany zdania, opinia gratis na jego temat, bo jej ufam.

Właściciele powinni pamiętać, że ich zwierzęta to nie zabawki, nawet najmilsze i najbardziej miziaste mogą mieć kiepski dzień i nie mieć ochoty na kontakt. U jednego to się będzie objawiało tak, a u innego inaczej.

Z drugiej strony - nie miałam NIGDY do czynienia ze szczurem naprawdę agresywnym. Chyba, że zaliczyć do tego grona Sucharka Pyl, która po prostu gryzła, ale wystarczyło nie wkładać jej rąk pod nos i było dobrze. Chyba też nie do końca rozumiem skalę problemu, więc może nie powinnam się wypowiadać.

[Oli]

[Nakasha]

Cytat:

i też jest dla mnie dziwne co już pisałam - zapewnia się o dziedziczności pozytywnych cech psychiki, a neguje się słuszność obaw o niesienie się tych negatywnych. dlaczego?

Kto tak robi i gdzie, bo ja tego nie zauważyłam.

Cytat:

temat ciężki, a wcale nie rzadki

Hm... a Twoim zdaniem ile agresywnych szczurów zostało rozmnożonych? Bo oprócz Sauraca i Hermesa, którzy mieli 1 wybryk, takowych chyba nie ma.

[Oli]

Nakasha, we wszystkich miotach, które były niepewne (podać jako przykład mogę miot po Sauracu i miot po Geraldzie) padły stwierdzenia, że nie ma wyraźnych przesłanek, że agresja się niesie.

[AngelsDream]

Saurac miał jedną istotną cechę, która przemawiała za jego rozmnożeniem, prócz tego, że mimo swoich problemów, był szczurem stabilnym, a tą cechą był i jest nadal jego unikalny dla Polski rodowód. Kiedy spojrzy się w obecne linie, widać jedno, coraz mniej szczurów, które można wybrać, by pociągnąć konkretne odmiany... Importy... Cóż, temat rzeka.

Agresywne lub problematyczne szczury mogą się pojawić w każdej linii. Dobrze, moim zdaniem, dla R SR się stało, że matką miotu została bardzo proludzka samiczka, przyjazna, bez rezerwy do obcych. Czy decyzja o tym miocie lub miocie L HF naprawdę była niewłaściwa, pokaże czas.

Jakoś nie widzę naręczy agresywnych miotów, przeciwnie. Wciąż dba się o socjal, o wychowanie maluchów, o wiedzę przekazywaną domkom. Czasem kuleje jakiś element, ale wciąż jeszcze jest chęć robienia chociaż minimum.

Owszem, często przynajmniej jeden chłopak z każdego miotu wymaga kastracji, ale czasem to tylko wygoda właściciela, czasem natarczywość, a czasem faktycznie agresja, która zagraża innym szczurom lub człowiekowi.

Każda hodowla to podjęcie ryzyka.
Bo jakoś się tak dzieje, że długożyjące, łagodne, śliczne szczury nie zawsze właśnie te cechy chcą przekazać swoim dzieciom...

[Oli]

[AngelsDream]

Oli, i jest. Ale nie myli się tylko ten, kto nie robi nic.

Być może te mioty to pomyłki i ślepe zaułki.

A może za dwa lata, po najbardziej maślących się szczurach urodzą się szczury zupełnie niestabilne, to też możliwe. Wszystko jest możliwe. Niestety i stety genetyka nie ma ochoty być liniowa, prosta i skłonna do pełnej współpracy.

[wuwuna]

[Azi]

Zauważ, że nie komentowałam Twoich słów i diagramu do czasu jak napisałaś, że rozmnażam szczury z dwóch linii agresywnych. Rozumiałam, co uwidaczniasz i o co chodzi, ale oprotestowałam, że rozmnażam szczury z dwóch agresywnych linii. Jak wspomniałam problemy miotu L Abraxas (Leda, drugiego w ogóle nie kojarzę nadal) wyszły po narodzeniu miotu L Happy Feet. Owszem, ten miot nie był rozmnażany pod charakter. Nie ukrywam i nigdy nie ukrywałam, ze jest rozmnażany pod konkretną, mocno rzadką (przynajmniej na tamten czas) w Polsce odmianę. Ale dobór matki miał na celu złagodzenie ewentualnych problemów wynikających z połączeniem z miotem G AR, gdzie przypominam, że rozmnażany był ponad 1,5 letni samiec nie wykazujący żadnych problemów z agresją, jednak problematyczna była przynajmniej trójka jego rodzeństwa.

Czepiłam się jedynie do tego, do samego diagramu i poruszania sprawy, a także wniosków wynikających - nie mam nic do zarzucenia

[AngelsDream]

Azi, przyjęłam do wiadomości i rozumiem. Trochę od złej strony ujęłam tamto zdanie, lepiej (pod względem oddania mojej myśli) wyglądałoby to tak:

Przez to, jakie problemy jeszcze wyszły w linii matki (nie u samej matki, a to bardzo ważne i o tym za chwilę), mam większe wątpliwości, bo - chcąc nie chcąc - zostały skrzyżowane dwie linie problematyczne i pewne cechy mogły się ponieść dalej.

Za agresję (nie zachowania agresywne, nie epizody, tylko problemy stałe) wśród zwierząt domowych zawsze odpowiada jakiś człowiek: czasem hodowca, który zaniedbał obowiązki, czasem osoba, która łączy szczury, nie znając podstawowej wiedzy, innym razem ktoś, kto szczura drażni i nie szanuje jego prawa do jakiejś (jednak!) przestrzeni osobistej. Czym innym jest w końcu szczur, który nie łączy się dobrze z żadnymi szczurami, a czym innym szczur, który ma problem z jednym konkretnym szczurem. Czasem trudno to rozpoznać. Czym innym jest szczur źle reagujący na jednego psa (Baaj to często robi ogonom goszczącym, wystarczy jego zapach), a czym innym szczur stale zestresowany, jeśli w środowisku cokolwiek się zmienia.

Z dziedziczeniem agresji trudno jest coś ustalić, ale już np. bezsprzeczne jest to, że samica przekazuje swoje zachowania młodym w trakcie ich karmienia i wychowywania. Są to te niesłyszalne dla nas dźwięki, są zapachy, są reakcje jej ciała na hałasy, na szelesty, na człowieka także. Nie licząc skrajnych problemów psychicznych, takich pozwalających poddać zwierzę nawet eutanazji, dziedziczne są raczej skłonności do agresji i nieagresji. Co to dla mnie oznacza?

Każdy szczur z miotu zapewne dostaje swój wyjściowy pakiet reakcji na nowe, przyjemne i nieprzyjemne, sytuacje. Do tego dokłada się matka miotu oraz wczesny socjal przed otwarciem oczu (stymulacja rozwoju mózgu) oraz socjal po otwarciu kanałów słuchowych i oczu. To dostajemy w maluchu. Reszta już zależy od człowieka i tego, do jakiego stada dołączy szczur. Ale nie można twierdzić, że mój szczur nigdy nie będzie agresywny. Może się mylę, ale sądzę, że wiele naszych ogonów nie gryzie (ani szczura, ani człowieka) dlatego, że nie zostaje poddana warunkom, które by do tego prowadziły.

Innymi słowy: istnieją takie okoliczności dla każdego szczura domowego, w których, o ile reszta warunków będzie równie niesprzyjająca, ten szczur zachowa się agresywnie.

Wpływ stada, zwłaszcza na młode szczury, jest ogromny. Obserwuję to w tej chwili na żywo i trudno mi się pozbyć wrażenia, że gdyby moje stado było problematyczne, to i Escher by taki był, i nic to nie ma wspólnego z zaniedbaniem czegoś przez L. czy faktycznym problemem linii.

Saurac dojrzewał bardzo stabilnie. Już to wskazuje, że można było dać mu szansę. Czemu? Choćby z tego powodu, że "niewłaściwe" poziomy hormonów lubią się dziedziczyć w linii prostej. Czyli istnieje domniemanie, że synowie samca, który dojrzewał brzydko (z epizodami agresji zwłaszcza!) będą dojrzewać równie brzydko lub nawet gorzej od swojego ojca. Tu ten problem nie miał miejsca.

Zapewniam, że nawet najlepsze stado zazwyczaj nie jest w stanie opanować podrostka, któremu testosteron robi gąbkę z mózgu. Przynajmniej u mnie nie było - jeśli samiec miał hormony z kosmosu, to i alfa z betą wymiękali. Jeśli tylko chwilowo się "chwiał", stado tonizowało.

Jeszcze kilka lat temu popierało się pomysły dolania krwi szczurów laboratoryjnych lub dzikich do niektórych linii. Żałuję, że realizacja tego typu założeń nie może mieć miejsca. Hodowców jest za mało, żeby próbować się z tak szerokimi przedsięwzięciami. Nie ma dość zaplecza ludzkiego zwyczajnie, żeby np. jedną siostrę rozmnożyć rodowodowo, a drugą w statusach kontrolnych. Inna sprawa, co takie szczury miałyby wnieść do linii. Czemu o tym piszę, bo są cechy, np. budowa! dzikich szczurów, które są wartościowe. Ale... ryzykujemy tym, że na kilka pokoleń przynajmniej będzie to linia tylko innej budowy i niekoniecznie dobrego usposobienia. Przy masowej hodowli? Może opłacalne, przy małej i domowej, raczej nie. Stąd nawet przy tych najbardziej dyskusyjnych miotach, nikt nie rzucał się na głęboką wodę zupełnie bez przygotowania.

Zachowania agresywne toleruję. Agresji nie. Miałam jednego szczura agresywnego, nad którym widziałam sens pracy, kilka problematycznych, które były przez nas wyprowadzone do zupełnie satysfakcjonującego - nas i szczura - poziomu. Tylko raz uznałam, że już dość. Po kwartale walki o nie wiadomo co, kiedy szczur wolał mieszkać pod meblami i turlał w zębach jądra ulubionego kolegi ze stada... Gdyby to był wtedy szczur rodowodowy, a nie kundelek z takim pochodzeniem, myślę, że miałabym szansę poradzić sobie lepiej... Czemu? Bo gdzieś tam w świecie byłby człowiek, któremu nie tylko zależałoby na ogonku, ale przede wszystkim na rozwiązaniu problemu. Hodowca. Owszem, różnie z SHSRP bywa, ale sama wiem, jak często rozmawiam z kimś, kto ma rodzeństwo moich ogonów, wujków czy ciocie, porównujemy doświadczenia i sobie doradzamy. Jeśli to nie zaniknie, to pewne sprawy będą jednak w obrębie szczurów z papierami dużo łatwiejsze niż nawet przy najlepszych adopcjach, gdzie zazwyczaj ma się dostęp tylko do rodzeństwa (o ile w ogóle) i matki.

[Azi]

[AngelsDream]

Azi, o to mi chodziło, nie ma możliwości, żeby hodując domowo, nie mając warunków na zatrzymanie u siebie np. dwustu szczurów, sprawdzić pewne rzeczy. Nawet tak małe przedsięwzięcia jak rozmnożenie na dwa "różne" sposoby tylko dwóch sióstr już stwarza realne problemy.

Zróżnicowanie charakterologiczne w obrębie jednego miotu jest zupełnie naturalne. Natomiast pęd ku temu, by rozmnażać jedynie zwierzęta o idealnym (kto będzie to oceniał? w jakich warunkach?) charakterze, może sprawić, że bardzo szybko zawęzi się i tak niezbyt szeroka pula wyboru szczurów do kryć. Czasem trochę gorszy charakterologicznie szczur może nieść wartościowe cechy, owszem, jednemu czy dwóm maluchom da swoje np. pobudliwe usposobienie, dwóm innym zdrowe serce i nerki.

Powtarzam jeszcze tylko to, że nawet rozmnażając wyłącznie nieskazitelne osobniki, nie mamy gwarancji, że takie cechy otrzymamy u potomstwa i dalej w linii. Wszystko zależy od tego, czy hodowca ma określony cel, jakiś plan na kolejne dwa czy trzy pokolenia. Wiem, że każdy powinien mieć, ale cudów nie oczekuję.

[quagmire]

Dodatkowo tendencja, bardzo dobra i zrozumiała oczywiście, do krycia coraz starszymi samcami bardzo zawęża pulę genów.
Można importować, ale dokładnie wiemy, jak trudniej w takim przypadku o informację zwrotną zarówno na temat zdrowia jak i charakteru.